Slayer

Tak się zwie pies mojej Kassandry.

W zasadzie nic się nie zmieniło.

Jak wiadomo i same o tym pisałyście,

przez parę tygodni (wersja optymistyczna)

będzie jak jest.

Czyli sikająca gdzie popadnie psina, ja z papierem toaletowym

w jednej ręce,ze ścierą w drugiej, mój Misiek

uciekający przed szpilkami w małej paszczy.

A na planie pierwszym moje starsze dziecię

siedzące z nogami pod brodą

i ze spokojem, wręcz ślamazarnie powtarzające

"Maks, nie uciekaj bo Cię Slayer będzie gryzł".

Już mi się to zdanie zaczyna po nocach śnić.

Potrafi je powtórzyć chyba ze sto razy.

Efekt? Maks nadal ucieka a Kassandra wciąż mu radzi.

Oszaleć można.

Kiedy już wszyscy mamy dosyć,

pies nagle pada jak kawka na kanapę

i pozwala nam złapać oddech.



Przez chwilę udaje mi się  wtedy coś zmodzić.

Próbuję xxx serce wg. wzoru przesłanego mi przez Kajkę

ze Skarbnicy duszy.

Narobiłam masę błedów i teraz

muszę główkować.

Nici raczej też niefortunnie wybrałam.

Cieniowane DMC  tak farbują, że już nawet

aida nabiera czerwonego koloru.

Co zresztą na zdjęciu widać.

Trzymajcie za mnie kciuki. Powoli tracę cierpliwość.

Nie sądziłam, że to takie trudne mieć PSA.

Pozdrawiam cieplutko.  Jakoś mi dzisiaj wyjątkowo zimno.

Mam tylko nadzieję, że nie czai się jakieś choróbsko za rogiem. Brrrr.