Łączna liczba wyświetleń

Obserwatorzy

poniedziałek, 11 kwietnia 2011

Wspomnienie

Był piękny poranek. Słońce nieśmiało zaglądało przez okna.
Pozwoliłam sobie na dłuższe leniuchowanie w łóżku niż zwykle.
Zapowiadał się naprawdę cudowny dzień.
I nagle telefon.
Przez krótką chwilkę zastanawiałam się czy go wogle
odebrać.
Podczas rozmowy świat mi się zatrzymał.
To jakiś absurd-pomyślałam. 
Głupi, nikomu nie potrzebny żart.
Nie zastanawiając się dłużej włączyłam telewizor.
Miliony ludzi w tej właśnie chwili robiło to samo.
Stali oniemiali, zdziwieni, przerażeni.
To co widziałam na ekranie zupełnie nie dochodziło do mnie.
Działo się jakby obok.
Mimo przesuwających się obrazów nie dopuszczałam ich do siebie.
I nagle przeszywający strach-czy one tam są?
Na nowo próbowałam wybrać nr ale  tym razem nie szło mi już tak dobrze.
Musiałam kilka razy wszystko kasować bo myliłam się.
W końcu kiedy poprawnie udało mi się go wpisać, wieczność 
czekałam na połączenie.
Nikt nie odbierał. 
Błysk nadziei, że skoro jest włączony to może nic się nie stało.
W między czasie wiadomość, 
że ICH telefony działają.
I to wcale nic nie znaczy.
I tak prawie przez dwie godziny słyszałam sygnał połączenia,
który do dziś źle mi się kojarzy.
Nienawidzę tego sygnału.
Wreszcie, nagle odbiera telefon.
Słyszę straszny szloch, płacz i krzyk.
Oni nie żyją. Kasia, oni wszyscy zginęli.
I tak przez kilka minut. Najgorszych w moim życiu.
To co dzieje się później,
przestaje miec już znaczenie.
To już jest konsekwencja tragicznego poranka.
I tylko malutka wdzięczność, rozsadzająca moje serce, 
że one nie poleciały. Że one żyją.
Tylko jak to wszystko pogodzić? Tą wdzięczność
z ogromnym żalem, smutkiem, ciągłymi pytaniami
dlaczego?
One pozostają do dziś bez odpowiedzi.
WIECZNE ODPOCZYWANIE RACZ IM DAC PANIE
A ŚWIATŁOŚĆ WIEKUISTA NIECHAJ IM ŚWIECI.
NIECH ODPOCZYWAJĄ W SPOKOJU 
AMEN.









6 komentarzy:

  1. ...niech odpoczywają w spokoju...

    OdpowiedzUsuń
  2. a ja jakoś irracjonalnie pomyślałam,że jak o tym nie napiszę to jakby to się nie zdarzyło.Ale nie da się zapomnieć i choć nie dotyczyło to mnie osobiście to jednak boli.pozdrawiam Kaju

    OdpowiedzUsuń
  3. czesto trudno bol wyrazic slowami....czesto nasze pytania nie dostaja odpowiedzi...zycie wydaje nam sie silne jak dab...a tak naprawde to jestesmy tylko mala galazka...ktora bardzo latwo jest zlamac....
    pozdrawiam Cie Kaju

    OdpowiedzUsuń
  4. Pamietam ten poranek... w PL to juz bylo po poludnie... a u mnie 7 rano, spalam jeszcze, nagle maz mnie budzi i mowi ze moja komorka jak oszalala odbiera sms i zebym w koncu przeczytala... zla ze mnie obudzil wzielam ten nieszczesna komorke a tam wiadomosc " prezydent z malzonka zgineli w katastrofie lotniczej..." Mysle sobie, powariowali, przeciez 1-szy kwiecien juz byl.... a za chwile zastanowilam sie bo ... ktory prezydent ? jako ze mam niby ich dwoch... podwojne obywatelstwo. Cos mi mowilo ze to jednak polski... zalaczylam TV i 'sparalizowalo' mnie to co tam zobaczylam.... Szkoda tych ludzi...kimkolwiek byli... czymkolwiek sie zajmowali... ludzie, ojcowie, matki, mezowie, zony... Oby nigdy wiecej !

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za poświęcony czas i pozostawione słówko