Kolendowanie

Odpoczęłam, nafutrowała się, wyśpiewałam,

wykolendowałam

i teraz czas zabrać się do pracy.

W pierwszy dzień świąt pojechaliśmy do

mojej przyjaciółki na kolendę.

Co roku w tym dniu spotykamy się

aby świat usłyszał kolendy.

Przez Aniuli dom potrafi przewinąć się z 70 osób.

Każdy dostał wydrukowany śpiewnik,

Tadziu zasiadł do fortepiana...

i gromki śpiew niósł się po lesie.

Mali i duzi, starzy i bardzo młodzi,

wszyscy z ogromną radością i ochotą wyśpiewywali

 kolendę za kolendą.

I tak do późnej nocki.

Cudny czas spędzony ze starymi przyjaciółmi.

Trzeba się jeszcze nacieszyć choinką,

świątecznymi dekoracjami,

klimatem jakie te święta tworzą.

Żal mi będzie rozbierać choinkę ale

nastąpi to, dopiero w lutym.

Wstyd się przyznać ale dopiero teraz skończyłam poduszki dla rodziców.

Tak szumnie zapowiadałam,

że zrobię je do Wigilii.

No, nie wyszło. Jakoś tak, hihi.

Poleciały już do nich więc jest szansa, że

przed Nowym Rokiem zagoszczą u moich ukochanych Rodzicieli.

Powoli blogowy świat budzi się do życia.

Czekam na kolejne Wasze inspiracje.

Zastanawiam się czym mnie znów zaskoczycie,

Co pięknego, nie spotykanego pokarzecie.

Już się nie mogę doczekać.

Czekam na Was Kobietki.

Pozdrawiam cieplutko.

Życzę Wam...

Napewno wszystkie już jesteście w ferworze walki z karpiem,

pierogami, uszkami itp.

U mnie też gorączka trwa.

Wczoraj poszłam spać o 2 w nocy.

I jak rano wstałam to stwierdziła, że do świąt to u mnie

jeszcze daleko.

Maksiu nie mógł się doczekać choinki więc już wczoraj stanęła-

chociaż u mnie w domu zawsze ubiera się ją w Wigilię.

Niewielkie dekoracje też popełniłam,

ale w tym roku bez większych szaleństw.

Pierwsze w nowym miejscu, okolicznościach już troszeczkę nie nowych ale...

I tak naprawdę po raz pierwszy od początku do końca

takie naprawdę moje.

Pewnie wiele z Was święta spędza ze swoimi rodzicami

albo z teściami i przygotowania rozłożone są

na kilka osób.

Po raz pierwszy przygotowuję je zupełnie sama.

I szkoda, że doba ma tylko 24 godz.

Do tego jeszcze praca, więc jak to mówi moja koleżanka jestem w czarnej d...

Mała zajadka moich przedświątecznych przygotowań.

Zdjęcia kiepskie ale po nocy robione więc...

 Kochane,

wszystkim Wam,

składam szczere życzenia radosnych Świąt,

spędzonych w otoczeniu bliskich sercu osób.

Niech będą one dla Was chwilą wytchnienia

i aby przyniosły nowe nadzieje na najbliższą przyszłość.

Życzę Wam własnego skrawka nieba,
zadumy nad płomieniem świecy,
filiżanki dobrej, pachnącej kawy,
piękna poezji, muzyki.

Zostawcie proszę, przy Waszym stole jedno miejsce dla mnie.

I choć może nie będę obecna ciałem,

to na chwilę przysiądę się do Was duchem...

Z całego serduszka życzę Wam radosnych Świąt
Kasia

Sentymentalnie

Witajcie,

dzisiaj bardzo sentymentalnie i troszeczkę niezwiązane z Bożym Narodzeniem.

Chociaż gdyby nie zbliżające się Święta ,

możliwe, że nie byłoby tego posta.

Chciałabym przedstawić Wam mój cel w życiu.

Każda z nas o czymś marzy, czegoś pragnie, o coś zabiega.

I jak najbardziej jest to w porządku

i tego należy się trzymać.

Moim celem są moje dzieci.

Przestałam się zastanawiać co im zostawię,

jaką schedę po mnie odziedziczą.

Uważam, iż jeżeli dobrze zainwestuję w nich samych

to już nic lepszego nie mogę im dać.

Niestety nie jest to takie proste.

Czasami, to co dla nas wydaje się takie oczywiste, dla

naszych najbliższych ma zupełnie inny wymiar.

Nieźle się trzeba wówczas nagimnastykować aby

uwierzyli, że to co robimy jest naprawdę,

tylko i wyłącznie dla ich dobra.

Że to kiedyś zaprocentuje.

Między moimi dzieciakami jest spora różnica wieku.

Kassandra ma 17 a Maks 7 lat.

Ale nie potrafią bez siebie żyć.

Pełne porozumienie i harmonia.

I ogromna miłość, którą widać na każdym kroku.

Chciałabym życzyć Wam radości z przeżywanych chwil z najbliższymi.

Miłości i dobroci w tym co dla nich robicie.

Szacunku dla tych dużych i tych najmniejszych.

Poszanowania dla ich, czasami niezgodnych z naszymi, decyzji.

I dużej wiary w nasze starania ale najbardziej w nich samych.

Pozwólcie, że sobie również tego samego pożyczę.

Slayer

Tak się zwie pies mojej Kassandry.

W zasadzie nic się nie zmieniło.

Jak wiadomo i same o tym pisałyście,

przez parę tygodni (wersja optymistyczna)

będzie jak jest.

Czyli sikająca gdzie popadnie psina, ja z papierem toaletowym

w jednej ręce,ze ścierą w drugiej, mój Misiek

uciekający przed szpilkami w małej paszczy.

A na planie pierwszym moje starsze dziecię

siedzące z nogami pod brodą

i ze spokojem, wręcz ślamazarnie powtarzające

"Maks, nie uciekaj bo Cię Slayer będzie gryzł".

Już mi się to zdanie zaczyna po nocach śnić.

Potrafi je powtórzyć chyba ze sto razy.

Efekt? Maks nadal ucieka a Kassandra wciąż mu radzi.

Oszaleć można.

Kiedy już wszyscy mamy dosyć,

pies nagle pada jak kawka na kanapę

i pozwala nam złapać oddech.



Przez chwilę udaje mi się  wtedy coś zmodzić.

Próbuję xxx serce wg. wzoru przesłanego mi przez Kajkę

ze Skarbnicy duszy.

Narobiłam masę błedów i teraz

muszę główkować.

Nici raczej też niefortunnie wybrałam.

Cieniowane DMC  tak farbują, że już nawet

aida nabiera czerwonego koloru.

Co zresztą na zdjęciu widać.

Trzymajcie za mnie kciuki. Powoli tracę cierpliwość.

Nie sądziłam, że to takie trudne mieć PSA.

Pozdrawiam cieplutko.  Jakoś mi dzisiaj wyjątkowo zimno.

Mam tylko nadzieję, że nie czai się jakieś choróbsko za rogiem. Brrrr.

Nie wyrabiam się

Niestety, taka prawda. 

Nie mam czasu kompletnie na nic. Gonię w przysłowiową piętkę.

I jak "przejdę się" po Waszych blogach to aż mnie

skręca, że wszystkie coś tworzycie i to wręcz

w ilościach hurtowych .

A ja zaledwie dwa serca i to w tępie żółwim.

Jak Wy to robicie???

Jakby mało było to starsze dziecię zwane Kassandrą

dostało PSA.

Labradorskie szczenię.

Siura wszędzie gdzie popadnie, nie zważając

na moje protesty i rozpacz.

Kassandra jest chora, więc jak jestem w pracy

ma nad wszystkim kontrolę.

Teoretycznie.

Ale co będzie jak ta mała gangrena zostanie sama???

Nie chcę nawet myśleć.

Nie mam doświadczenia w kwestii małych psów.

Miałam psa ale w domu z ogrodem.

Siłą rzeczy problemu siurania (i nie tylko) nie było.

Poradźcie jak nauczyć go, że

potrzeby fizjologiczne

załatwia się w jednym, do tego przeznaczonym

miejscu.

I tym apelem kończę.

Mam nadzieję, że nie się, hihi.

Buziole ślę i o poważne potraktowanie apelu mojego  proszę.

Wiele cudowności

Mam to szczęście żyć w otoczeniu cudownych ludzi.

I wciąż poznawać nowych z wielkim sercem.

Gościłam u siebie moją przyjaciółkę

z rodzinnych stron.

Bardzo mi szkoda i żal, że nie możemy bliżej siebie

mieszkać.

Kiedy ją żegnałam czułam wielki smutek i ogromnie mi

było przykro, że odjeżdża.

Dlaczego mieszkam tak daleko???

W końcu sama wybrałam gdzie będzie

" mój kawałek ziemi".

Czy dobrze, to już inna kwestia.

Kilka nieprzespanych nocy, pogaduszki do późna, czasami do bardzo późna...

Wiele wspomnień i opowieści o naszym teraźniejszym życiu,

zmaganiach, przykrościach, małych smutkach.

Ale nie zabrakło śmiesznych historii.

Niestety za mało.

Nawet nie sądziłam, że tak bardzo tęsknię

za "moimi starymi" przyjaciółmi.

Że życie ucieka mi już bez nich.

W między czasie udało mi się

wreszcie skończyć aż jedną zawieszkę.

I nie wiem czy będzie więcej.



Filiżanka w ramach prezentu imieninowego

od bardzo zacnej osóbki.

Tył odgapiłam od Madziki.

Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe Madziu.

Zeszło mi się z tym sercem m.in. dlatego

iż żadna koronka mi nie pasowała.

Zmodziłam ją więc sama co

znacząco przedłużyło wykonanie całości.

A do tego nie posiadam maszyny do szycia,

w związku z czym, serce w całości zostało uszyte

przeze mnie, ręcznie.

Wczoraj, w ramach pocieszajki

nabyłam przecudnej urody

Aniołka.

Czyż nie jest rozczulający???

I tak już na koniec - powinnam zrobić to na samym początku-

prezenciki od Atenki.

Zamówiłam tylko serce a zobaczcie co dostałam.

Przepraszam za jakość zdjęć. Obiecuję jutro się poprawić.

Obfocę każdą rzecz z osobna.

Czas na mnie .

Życzę Wszystkim miłego spędzania czasu z najbliższymi.

Jazzowa fantazja na tematy Chopinowskie

Brałam udział w niezwykłym wydarzeniu.

Dwaj wirtuozi fortepianu: „klasyk” Janusz Olejniczak i jazzman Adam Makowicz

zakończyli Festiwal Jazz Jamboree 2010 

i uraczyli widownię Filharmonii Narodowej utworami

Fryderyka Chopina

w wersji jazzowej.

 Zaczarował mnie Janusz Olejniczak.

Czułam wielki niedosyt kiedy zagrał ostatni utwór.

Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie.

Natomiast Adam Makowicz

rozgrzał warszawską widownię do czerwoności.

Bis za bisem...oklaskom nie było końca.

Tylko dlaczego tak krótko???

Potem w zaciszu domku na nowo przeżywałam

ten niezwykły koncert.

Dla takich chwil naprawdę warto żyć.

stare zdjęcia...

Wspominałam już, że przywiozłam od rodziców

stare zdjęcia.

Dzisiaj przedstawiam niektóre z nich.

Są mi niesamowicie drogie i z radością pokazuję je Wam.

Z każdym z tych zdjęć wiąże się jakaś historia, zdarzenie, czasami

nawet opowieść.

Siedziałyśmy z moją Mamą przy nich do późna w nocy.

Kładąc się spać miałam jeszcze niedosyt.

Chciałam więcej i więcej...

Mam nadzieję, że moja córka kiedyś również będzie chciała

 usiąść tak ze mną. I że dane mi będzie przekazać jej to wszystko,

czego od mojej Mamuśki się dowiedziałam.

Czar zatrzymany w czarno-białej, starej fotografii.

Miejsca, które już nigdy nie będą takie jak na tych zdjęciach.

Jest jedno zdjęcie, zrobione we Lwowie, do którego czuję wyjątkowy sentyment.

Po kilkudziesięciu latach Tata zabrał mnie dokładnie w to samo

miejsce i zrobiliśmy sobie zdjęcie.

Przed tym samym pomnikiem, na tych samych schodach...

Torebeczkę pokazuję nie bez powodu.

Dostałam ją od mojej Mamy a ona od swojej bardzo starej ciotki.

Był czas, że zawieruszyła mi się.

Ze strachem myślałam, że jej już nie odnajdę.

Ale ona jest ze mną już tyle lat, że nawet jak gdzieś przepadnie

i tak się odnajduje. Tak po prostu...sama...

Pragnę nigdy nie zapomnieć, zawsze pamiętać, chcę przekazać...

cd. zawieszek

Miały być zawieszki, zastanawiam się nad sercami

ale co wyjdzie to się dopiero okaże.

Zarys jest ale chyba nieodpowiednio się do tego zabrałam.

No cóż, pierwwsze koty za płoty.

Czy uda mi się stworzyć to co zamierzam? Nie wiem.

Nie ukrywam, że w zamiarze mam zrobienie serc 

coś w stylu Ateny.

Nie śmiem nawet oczekiwać, że będą choć podobne ale

jej serca są dla mnie wielkim wyzwaniem.

Mają być niewielkie i choć troszkę w klimacie

Bożonarodzeniowym.

Możliwe, że zabieram się nie z tej strony co potrzeba

ale jak już pisałam robię to po raz pierwszy.

Jestem w tej materii totalnym laikiem.

Spód serca będzie albo lniany albo w czerwoną krateczkę.

Jeszcze się nie zdecydowałam.

A może czerwony???

I na koniec tulipany od bliskiej mi osóbki.

Taka niby niewielka rzecz a jak cieszy.

Życzę wszystkim dobrego tygodnia a sobie abym

ten dzień jakoś przeżyła.

Święta tuż, tuż

Dzisiaj naprawdę krótko.

Wszystkie tworzycie już ozdoby świąteczne

więc postanowiłam również wziąć się do roboty.

Nie wiem jak mi to wyjdzie ale mam zamiar

uszyć zawieszki z czerwonymi haftami.

Siedzi mi w głowie jeszcze kilka pomysłów

ale doba, jak dla mnie, jest zbyt krótka.

Nie ogarniam się z tym wszystkim.

W dodatku mam bardzo daleko rodziców

i jeżeli nie dojdzie do skutku

mój wyjazd do nich na Święta to się zapłaczę.

Byłam u nich na 11 listopada i przytargałam reklamówkę zdjęć.

Najstarsze jest z 1920-go któregoś roku.

Ogromna ilość zdjęć mojej mamy jak była panienką i taty kawalera.

Miałyśmy niesamowitą frajdę przy przeglądaniu ich.

Niestety na razie nie mogę ich pokazać.

Czekają-przynajmniej niektóre-na oprawienie.

Ale świadomość, że mam je u siebie w domku bardzo wzrusza.

Większość z Was zachwyca się starymi fotografiami.

Ja również je lubię, ale myśl, że są na nich moi najbliźsi

wprawia mnie w stan euforyczny wręcz.

Życzę wszytkim odwiedzającym miłego weekendu,

oraz naładowania baterii na następny tydzień.

Buziole

Serca i nie tylko

Jakiś czas temu zamówiłam u sympatycznej Małgosi coś, czym zachwycałam się od dłuższego czasu.

I wczoraj jest, dotarło.

Chwalę się wszem i wobec moimi pięknymi skarbami od Małgosi z

"a wszystko co kocham..."

Małgosiu, bardzo dziękuję za tak pięknie wykonane serducha.

Szydełka od razu powędrowały na swoje miejsca.

DZIĘKUJĘ!!!

W tle karteczka od Atenki, za którą już ostanio dziękowałam ale nie pokazałam.

Dzisiaj poprawiam swój błąd.

Same rozumiecie, że nie sposób tego nie pokazać.

W zasadzie mam jeszcze jedne podziękowanie,dla przemiłej Beatki z

"Art-ambrozji" za

radochę jaką sprawiła moim dzieciakom, szczególnie synowi Aniołkami.

Robią w moim domu furorę.

Przedstawiam Wam na razie jednego, ponieważ Maks wszędzie targa ze sobą

swojego Śpiocha i nie bardzo mam jak go obfocić.

Może kiedyś dam radę.

Od kiedy zaczęłam zaglądać na Wasze blogi, do niektórych pisać, życie stało się jakieś

radośniejsze, bardziej pogodne.

Bardzo się cieszę, że wreszcie odkryłam Wasz świat

 i mogę w nim nieśmiało zaistnieć .

Przesyłam radosne całuski i życzę wszystkim odwiedzającym-i nie tylko-miłego dzionka.

Eustoma i nie tylko

Chyba wszystkie dziewczyny , których przeglądam bloogi są zauroczone kwiatami,

a w szczególności Eustomą.

Zachwyt w pełni uzasadniony i popierany przeze mnie.

Podpisuję się pod tym obiema "ręcami" i nogami.

I ja, jakiś czas temu, idąc za głosem serca nabyłam u pewnej przemiłej Pani mały bukiecik Eustomy.

Niestety pozostały już tylko zdjęcia.

Pomysł na poduszkę dla moich ukochanych Rodzicieli.

W fazie produkcji ale może do Bożego Narodzenia ukończę.

Mam mały problem z pomysłem jak połączyć aidę z haftem z poszewką.

Wiem, że najlepsza byłaby koronka.

Próbowałam wymodzić na szydełku ale chyba z 3 razy prułam

i poddałam się.

Czekam na venę.

Chciałabym pokazać Wam co ostatnimi czasy natrętnie zbieram.

SOSJERKI

Mam ich już kilka i każdy wypad na Koło

kończy się przytarganiem przynajmniej jednej takowej.

Staram się nie bywać tam zbyt często,

z wiadomych powodów.

Ale... czasami trzeba.

W tle widać sławetne szpulki. Wiadomo od kogo. Atenko, bardzo Ci za wszystko dziękuję. Z całego serduszka.

Pomarudzę troszkę ze zdjęciami-skoro wreszcie doszłam jak je zamieszczać.

Poniżej mój twór, który zamierzam oprawić.

Początek...

i efekt końcowy...

I juz ostatnie zdjęcie w dniu dzisiejszym. Troszeczkę mnie poniosło więc postaram się

następnym razem przystopować.

Miała być poduszka ale co róż koncepcja się zmienia.

Na bieżnik, potem obrus...

a co z tego będzie okaże się na końcu.

Cieszę się bardzo,że wreszcie robię postępy w moim bloogu, bo już się bałam,

że po prostu sobie go odpuszczę.

Pozdrawiam Was cieplutko.

Wielka sprawa

Serweta powstaje już czas jakiś i końca nie widać ale wszystko przez xxx. Po latach przypomniałam sobie, że jest coś takiego jak haft krzyżykowy i na nowo go odkrywam. Stawiam pierwsze kroczki ale bardzo mnie ta praca cieszy. W dalszym ciągu mam problem z zamieszczaniem zdjęć i nie do końca rozumiem działanie niektórych funkcji blooga więc proszę o wybaczenie. Jak się uda zdjęcie będzie, jak nie to nie.

Moje marzenia...

POMOCY

Nie mogę wkleić zdjęć do tekstu posta i niestety nie wiem co mam z tym zrobić. Błagam o pomoc bo oszaleję.

Niestety trzeba jeszcze wiedzieć gdzie podziały się załączone zdjęcia. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale, że aż tak??? Masakraproszę państwa. I nie wiem co dalej.

A wszytsko prze blondynkę...

I zaczęło się...gdyby nie Atena i jej "ględzenie", pewnie wymazałabym tego bloga po całości, bo i po co mi on. A jednak został i piszę...Nie wiem jak długo, a tym bardziej jak często będę się tu uaktywniać ale na pewno muszę sporo w nim pozmieniać bo wieje strasznym zimnem i totalną jesienią.
A na początek moja pasja w niezbyt udanej wersji fotograficznej. Zdradzona co prawda ostatnimi czasy na rzecz xxx ale nie na zawsze. Romans zbyt długi jest (chyba) szkodliwy. Mam na mysli oczywiście haftowanie.

Jestem...

Mój pierwszy blog, pierwszy wpis i co dalej?

Pustka, więc może coś przyjdzie potem...jak minie zarzenowanie, niepewność czy aby napewno...

Chociaż aby zrobić pierwszy krok zastanawiałam się już od dłuższego czasu i niestety nie sądziłam, że będzie to takie trudne.